keranacı sofrası

Ben ailemi sevmedim. Sevme zorunluluğum da yoktu.
Saygı saygı dediler.
Sıçılan hayatıma bir pandik de ben atamazdım.

Ana baba iş pişirmişler. Önce evlen, kendini yama, iş yolunda gözüksün bi de çocuk patlat. Sen karıya kahveye git, laklak et milletin arkasından ama çocuk doğdu ya büyür bi şekilde

Büyüyemedim abk.
Bunu çok kez kendime yineledim. Hayata isyan edip klişe cümleye de soyundum
- neden ben ulann, gibi.
Baktım hayat da beni tınlamıyor,artistliğimle çömdüm kaldım.

Yakışıklı sayılan bir heriftim ya da şeytan tüyüm vardı. Bunu ben demiyom ha. Kucağımdaki karılar dedi hep.
Gururlanmıştım ama yalan değil. O yüzden erken ölme duası da az etmedim

Yaş 51. Anlatılan o ki yine siklenmedim.

Bana diyolar ki çok duygusalsın. Çok sahipleniyon. Eh az bırak da nefes alalım. Kıskanma.Özgürlük alanı bırak şu bu.

Bir de söylemesi ayıp sevişirken hatta orgazm olurken bazen ağlarım salya sümük. Gören de kızlık zarı her ilişki sonunda yenilenen karı sanır beni. Ama diil işte.

Ha ne dedik, karılar bendeki vaziyetten şikayetçi. Ee haklılar da ,empati şartı kanuni bir durum değil.
Napalım ana babadan alacağımızı senden karşılamaya çalıştık. Yav tamam ailem sen değilsin de, her erkeği kadın doğurmaz mı be.
Şimdi ben sana bunu nasıl anlatırım ki.

Anlatamadım. Onlar da tepikledi durdu beni. Karı mı yoktu. Vardı.
Ben sümüklü sağlam skiciydim hep.
Onlar da karıydı işte.

Aynılıktan geberene kadar da yaşayacaktım. Kader mevzusunu da çakozlamıştık böylece işte.

,