en yalnız hissedilen anlar

Az önce annemin yanına uzandım uyuyordu o. O kadar üzgün ki kıyamıyorum ona herkes çok üzgün, bazı şeyler nasıl hallolucak bilmiyorum.
Kendimi çok yanlız hissettim nedense yanımda annem uyuyordu ama ben yine de cok yalnızdım. Aklımdan bı sürü şey geçi, binlerce olasılık. Yapacaklarım, yapmam gerekenler, hatalarım, doğrularım son günlerde bı şekilde aramın bozulduğu insanlar hepsi geçti.
sonra şey diyosunuz kendinize neden her şey üst üste geliyor ki ne gerek var?
Ama aslında iyi oluyor da bu bı bakıma hepsine biraz biraz üzüluyor hiçbir şeyi takıntı yapmıyorsunuz. Ve normal bı zamanda çok daha fazla üzüleceginiz şey gün içinde aklınıza gelmiyor bile. Böyle bi takımlar seyler