efendi erkeğin piç erkeğe dönüşme süreci

Piç hep piçtir. Piçleri koruma, kollama ve yalama derneği üyeleri olarak böyle düşünüyoruz.

Bir insan yetişkinlik döneminde piç olmaz arkidoşlar. Piç her zaman piçtir. Piç olmak ya da çapkın olmak farklı şeyler. Bir insanın sosyal zekasının yüksek olması ve ortamdan ortama koşması yine piçlik değil. Bana sorarsanız piçlik henüz ismi konulamayan psikolojik bir rahatsızlık gibi bir şey. Bundan belki 20 sene sonra piç insanların özellikleri bir hastalık isminin altında yazacak.

Piç olabilmek için çocukluktan başlayan aile sorunları gerekiyor. Zengin ailelerin el bebek gül bebek yetişip arabasının içine 45 kadın atan erkekleri piç değil. Çapkın olabilme imkanlarına sahip sadece. Oysa piçlerin piç olma sebebi aileleridir. Aslında ilgisiz, sevgisiz ve genel anlamda tamamen eleştiren, empatiden uzak insanların içinde büyür bu çocuklar. Babasız çocuğa piç denir. Neden bunlara çökelek ya da mOnt denilmiyor, piç deniliyor? Düşün.

Böyle bir ailenin çocuğu ya ezik olur ya da piç olur. Zaten piçlik kendi içinde ezikliktir. Saklamaya çalıştıkları budur. çocukken görmüştüm, çocuk işçi ustasından feci dayak yemişti. O adam o çocuğu dövdü çünkü çocuğa kimsenin sahip çıkmayacağını biliyordu. işte piçler böyle oluşuyor. Kimsenin ona sahip çıkmayacağını bilen, aslında bunu itelene itelene öğrenen çocuklar bir gün geliyor toplumun dışında olduğunu anlıyor. Diğer çocuklar gibi olmadığını anlıyor.

Ve işte orada toplumun içine girme mücadelesi başlıyor. Herkes gibi hissetmek için, herkes gibi olduğunu ispat edebilmek için, bir şekilde sevgiye hasret kalmanın getirisiyle herkesle muhabbete başlıyorlar. Hayır diyemiyorlar. Fazla gülüyorlar, neşeli davranıyorlar. Onu kabul edebilecek bir çevre arayışına giriyorlar.

Onu kabul edebilecek çevre istismara uğrayan ya da bir başka sebeple toplum dışında kalanlar olunca, onun tanıdığı, bunun tanıdığı, şu ortam, bu ortam derken yanlış işlere bulaşıyorlar. Çevre genişlemiş oluyor. Çevre genişledikçe ağızları iyice laf yapmaya başlıyor. Toplum tarafından tanındığı ve şak diye lakabının belirlendiği bir an geliyor. Piç deniyor ve o noktada toplum emin olun piçlerin yaptığı hiçbir şey ile ilgilenmiyor.

Aslında en baştan beri ilgilenmedikleri çocuklar ile ilgilenmemeye, onları ayıplamamaya devam ediyorlar. bu sefer ahlaki olarak mecburiyet hissinden kopuyor piçler. toplumun karşısında ahlaklı olmaya ihtiyaç duymuyorlar çünkü toplum bunu onlardan beklemiyor.

Sonucunda piçlerin içleri kırık dökük oluyor. Hani kızıyoruz ya kadınlara ya da erkeklere piçleri seviyor diye. Aslında bu insanlar piçleri iyileştirmeye çalışıyor. içten içe bir şeylerin o insan için yolunda gitmediğini anlıyorlar. Onu severek, ilgi göstererek, piçin oynadığı oyunu sürdürerek ilaç olmaya çalışıyorlar. Görüyorum, kendileri bile farkında değiller.

Ancak şu da bir gerçek. Hiçbir piç sevgi gördüğünde iyileşmeyecek. Piçlerin sorunu sevgi bulamıyor olmak değil, sevgiden korkmak. Hiçbir piç sevginin olduğu yerde uzun süre durmaz. Duramaz. Korkup kaçar.

Peki süreç efendiler için nasıl işliyor? Sevgi, ilgi ve aşk görünce her yerleri ayrı ayrı oynuyor. Bu beni severse bir başkası sever diye düşünüyorlar. kendilerine güvenmeye başlıyorlar. Sonucunda çekip gidiyorlar.

Hep diyorum, efendi insanın yarattığı yıkım daha büyüktür. Çünkü efendi insana güvenirsin. Haliyle bence Piçleri eleştirmek yerine kendinize sahip çıkın, insanları acılar içinde bırakmayın.

Evet, bugün yine Piçleri ve piç sevenleri koruduk, kolladık. Başka bir zaman görüşmek üzere.