Bende yeri olan, tek ama çok sevdiğim Karadeniz türküsü.
Gerçekten bu ayrı. Böyle ayrı bir üzer, hüzünlendirir, dertlendirir..
Samimi gelir, içten gelir, naiftir, ayrılığı buram buram hissettirir.
Seneler önce bir gün, memlekette hafif yağmurlu bir akşamda çarşıdan eve yürürken dinliyordum.
Aklımda şu an kalbimde olan insan.
Hayalimde onunla yan yana olmak.
Nereden nereye..
"evimizin önünden dere akar denize
yaşlansaydık sevdiğim senin ile diz dize
kara yemiş dalının açtı beyaz çiçeği
bu sevdadan fayda yok geçirmişiz zamanı
yüce dağ değildim duman sardı başımı
sevdiğim beni anla ah benim de sevdiğimi
kayık gelir uzaktan dalgalara karışmış
daha kavuşamadan mevlam ayrılık yazmış
çalma kemençem dertli zaten yüreğim yara
böyle ayrılık olmaz hepmi bahtım kara
yalısına vardır küçük bir liman
gelmeyelim göz göze ağlarım dayanamam
yüce dağ değildim duman sardı başımı
sevdiğim beni anla ah benim de sevdiğimi
kayık gelir uzaktan dalgalara karışmış
daha kavuşamadan mevlam ayrılık yazmış.."
Böyle küçük bir şehirde, kendi halinde bir ev ve küçük bir bahçe.
Yeni yağmış yağmur ve toprak kokusu.
Yanında sevdicek ve sen temalı bir türkü.
