işte bu, bu fedailerin yazılmayan öyküsüdür.. Tuna’ya bakarken tüfeğine yaslanıp türküler yakan fedailerin öyküsüdür.. Bu Bosna’da doğup, Kudüs’te büyüyen; Libya’da gazi olup Kafkaslarda şehit düşen fedailerin öyküsüdür.. Bu hamurları barutla yoğrulmuş, ruhları cihadla üflenmiş, damarları ateş ile doldurulmuş, simaları cehennem misali kızgın, köstekli saatlerinde kurşun izleri taşıyan, kalpaklarına “Hilal” işleyen fedailerin öyküsüdür..
Bu kurşuna dizildiği vakit akan kanı “Vatan” yazan Yüzbaşı Yakup Cemil’in öyküsüdür..
Bu Medine’de Peygamber kabrini savunurken kıtlık sebebiyle askerleriyle beraber aylarca çekirge yiyen Çöl Kaplanı Fahrettin Paşa’nın öyküsüdür..
Bu Sadrazam Mehmet Talat’ın öyküsüdür. Dâr-ı gurbette bir Ermeni kurşunuyla vurulan; yırtık ayakkabısıyla güpegündüz koynundan kan sızarak sokak ortasına düşen Talat’ın..
Bu Beyaz Atlı Türk’ün, Bahriye Nazırı Ahmed Cemal Paşa’nın Tiflis’te kurşunlanışının öyküsüdür.
Bu Enver’in öyküsüdür! Bilir misin Enver’i? Hani ismail’miş diğer adı… Uzatmış boynunu kör bıçakların önüne. Kurbân etmişler bir bayram sabahı; Altaylardan Tuna’ya işlediğimiz tüm günahlara kefaret. Kanı temizlemiş tüm dünyayı. Gömmüşler Çeğen Tepesine…
“Allah” için, “Vatan” için, “Namus” için, “ittihad” için ölen Enver’in öyküsü!
