hâlâ sivrisineklerle ve köpeklerle dolu olan kuzey ege ilçesi. bisikletle sık sık gezdiğim için yaz tatilim köpeklerden kaçmakla geçerdi, bugün köpeklerden korkuyorsam sebebi gömeç'teki köpek çeteleridir. önceden sokak köpekleri, son zamanlarda ev köpekleri çete halinde takılıyor.
sivrisinek demiştim, gömeç'in en büyük belası sivrisinektir. floresanlı sivrisinek öldürme aleti bile sivrisineklere işlemiyordu; evimizin duvarları sivrisinek ölüleriyle ve kanla kaplıydı. çoluk çocuk sivrisinek öldürme ustası olmuştuk, günde 5 sivrisinek öldürmek normal sayılıyordu. gece yatarken sivrisinek ısırmasın diye her tarafımı pikeyle sararak uyurdum.
küçükken kızko'da denize girdiğim günler hayatımın en güzel günleri arasındadır.
sahil siteleri tarafında çayı düzgün isteyince çaya indirim yapan bir çaycı vardı: çay ver diyince çok, çay alabilir miyim diyince az para alıyordu. ben çok güzel istediğim için benden çok para almazdı, yazın daimi müşteri olduğum için bazen bedavaya bile verirdi. bisikletle gezdiğim zaman o çaycıya uğrayıp çay içerdim: orası sütçü motorsikletiyle yaptığım yarıştan sonra dinlenme yerimdi.
gitseniz beğenmeyeceğiniz, köyden farksız bir yer olduğunu söylemeliyim: çarşı pazarı zayıf ve uzak, ulaşım zor, bu özellikleri yüzünden emekliler bile çok tercih etmiyor. ben de anılarım, sevdiğim insanlar yüzünden özlüyorum gömeç'i. canım gömeç. bu sene de gitmek nasip olmadı, belki seneye...
