bir güzel kalesi vardır. tepenin tam ortasında. kalenin de manzarası vardır. şehre hakim.
onun da yukarısında yani tepenin hemen hemen zirvesinde bir nato karargahı vardır (yanlış hatırlamıyorsam. bm ile ilgili bir yer de olabilir). fakat o bölge yasaklıdır. yerlilere dahi yasaklıdır. bir prizrenli biri şöyle söylemişti: "her gün bir helikopter iner oraya. ne götürdüğünü allah bilir." şehrin biraz dışında da bir türk askeri gücü var. bölgedeki türkler'in tutuğunduğu dal gibi bir şeydir o tabur.
tam anlamıyla bir osmanlı şehridir prizren. özellikle taştan eserleri, kentin tam orta yerindeki sebili, camileri ve hamamları ile. üç etnik unsur yaşıyor bugün prizren'de başlıca; türkler, boşnaklar ve arnavutlar. üç grup da üç dili konuşabiliyor. böyle ilginç bir yer. zaten türkçe bilmeyen yok gibi bir şey şehirde.
duygusal hatıralar bıraktığım bir şehirdi zamanında. soğuk bir kış vakti varmıştım. her yer bembeyaz. kar kıyamet. sonra gece bir türk misafir etti evinde. oradan bm türk gücünü ziyaret. bir de gittiğim her yerde kendimi gazeteci diye tanıttığım için -yalan yok okul gazetesinde yazılarım çıkardı- işlerim de kolayladığı olurdu. türk birliğini de bu kimlikle ziyaret ettim. ertesi güne randevu verdiler. ama ertesi günü erkenden ayrılmak durumunda kaldığım için bir daha gidemedim oraya. o içimde bir acıdır.
