Çocukluğumdan beri ailemde kedi beslemenin getirdiği alışkanlık ve acı tecrübelerimle gerçekleştirdiğim eylemdi. ilk minnoşumu (bkz: #35853173) aldığımda henüz 17 yaşımdaydım. ölümünden kendi yetersizliğimi sorumlu tutmamın ve üniversite sınavlarına hazırlanmamın etkisiyle ağır bir depresyon geçirmiştim. tövbe ettim elbette bir daha almam dedim. sokaktakilerle haşır neşir oluşum devam ederken kuzenimin de etkisiyle kendimi tutamadım ve önceden yaptığım gibi yine minicik terk edilmiş bir yavruyu sahiplendim. hatta ellerimde büyüdü sütlerle.
gel zaman git zaman evlat gibi bağlandım, alıştım yine tabii o da kendini sevdirdi. bir önceki kedimle yaşadığım travmanın tekrarlanmasından her zaman korktum ve korktuğum yine yeniden başıma geldi. önceki kedim acılar çekerek ölmüştü. ama yok dedim bu defa elimden gelen her şeyini yaptırdım artık. büyüdü gelişti ilk kızgınlığına girdi kızımız. yalnız dişi kedi kızgınlığını sadece dişi kedi besleyenler iyi bilir. yorucu bir dönemdir fazlasıyla. veteriner aradık dönemi geçirmesi lazım yaşı dolması lazım vs. dendi.
evdeki kızgın kedinin seslerine aile tahammül edemedikçe terasta gezinmeye çıkarılmaya başlandı kedimiz. ben en büyük hatayı bu durumu kabul etmekle yaptım belki de. teras kapalı ancak açık kısımlarına da kedi bu bir delik bulur ve çıkar. bir gün kapı bir aile ferdi tarafından açık unutulur ve kızgın kedimiz terasa, terastan çatılara gider ve bir daha haber alınamaz. aramadığımız delik sormadığımız komşu kalmadı derken yan evdeki oturanlardan biri apartmanda böyle bir kedi gördüğünü ve dışarıdan geldiğini zannederek kapıyı açıp çıkarttığını söyler.
ölen kedimin üzerinden 3 yıl geçti ama hala her hatırasını gördükçe ağlarken bir kedimin daha hiçliğine sebep oldum sözlük. 1 ay oldu ve hiçbir iz kalmadı giden kedimden geriye.
Hani sahiplenerek, evime alarak onlara annelik yaparak aptal gibi iyi bir şey yaptığımı zannediyordum ya. aslında en kötüsünü yapıyordum onlara. şimdi benim yüzümden dışarıda yaşamasını bile bilmeyen, minicik halinden beri kollarımda olan evin yolunu bulmasına da imkan olmayan bir kedi var, belki de yok artık. ben kedilere zararlıyım belli ki. uzak durmam gerekli onlardan, çünkü olamaz olmamalıydı, bu kadar acı tesadüfün benim başıma gelmiş olmasının başka açıklaması olamazdı.
kaldı ki kaybetmek daha da betermiş. dışarıdan gelen her miyavlamayı onun sesine benzetip aramak... cezamı çekiyorum artık herhalde, bu denli masumların sonunu getiren biri olarak. hak ediyorum bu kadarını, evet.
Ama siz yapabilenler olarak bütün kedileri besleyin, oyunlar oynayın sevin onları benim için de. ben lanetlendim çünkü, eminim.
