çok erken yaşlarda her insanın zihnine farklı kodlarla kazınmış karmaşık bir duygudur. kişiden kişiye tanımı değişebildiği gibi sınırları da esneyebiliyor maalesef. ve bu durum hayattaki en büyük pişmanlıklarımıza temel oluşturan; birinin size güveniyor olmasının, sizin de ona güvenebileceğiniz yanılgısına götürür ki çok fena!
ama bu da tüm diğer temel duygularımız gibi, insanlardan bağımsız olarak hayata karşı geliştirdiğimiz bir tutumdur o yüzden kendimizle uğraşmayı boş vermeli.
affedip kendini azat etmek, insanın hayatı güvensizliğe hapsetmesinden yeğdir fikrimce.
