aslında maddiyattan falan değil , eskiden öyleydi. maddi durum iyi olsa bile öyle her çocuğun odası mobilyası falan olmazdı.yani işin doğası böyleydi. hiç bir çocuk ta benim neden odam yok, yatağım yok dolabım yok diye şikayet etmezdi.
2+1 küçücük sobalı evde otururken odam yoktu. bizim evde bazen bize kalmaya gelen dedemin odası vardı . o oda biraz da ardiye gibiydi. salondaki kanepeydi benim yatağım . dedem bazen memleketine giderdi, o zamanlar onun divanında ben yatardım .
dolabım da yoktu bir kutuda dururdu kıyafetlerim . sonra annem yüklük dolabından 1 çekmece vermişti bana, çok sevinmiştim. bir de küçücük bir katlanır masam vardı ders çalıştığım .
sonra 3+1 eve taşınınca odam da oldu , yatağım , dolabım , kitaplığım - çalışma masam da ...
hey gidi günler... biz ona "yokluk" bile demiyorduk.
