marquez'in ayrı ayrı karakterlerin bağımsız duygu dünyalarını anlatmaktaki başarısı hikayeye en ince ayrıntısına kadar dahil olmamızı sağlıyor. anlatılan zaman ve karakterler arasındaki geçişlerle dikkatinizin kopmasını önlüyor. bazen uzun uzadıya yaptığı betimlemeler bile tam dozunda geldi bana.
hastalık-aşk benzeşimi basit bir cümleden öteye koca romana yayılmış bir anlatım aslında. hikayesi karakterlerin yönelimleri tartışmaya açık elbette, oraya girmeyeceğim. diğer yazılarda yazılan florentina ariza eleştirileri bize yazarın anlatım başarısını kanıtlar nitelikte bana kalırsa. ve yazarın bunca anlattığı hissi durumlar hangi yaşanmışlıkların ürünü diye düşünmedim değil. yalnız hayal gücünün ürünü olduğunu düşünmek istemiyorum. Yüzyıllık Yalnızlık romanından daha bir sevdim bu romanı. filminin aynı etkiyi bırakmayacağını biliyorum ama nasıl yansıtılmış diye merak ediyorum. *
