yanında her şeyi unuttuğum en mutlu en iyi hissettiğim ama kalbini bi an bile kalbimden uzak hissetsem dağıldığım biri var. oturup seyredesim geliyo, basen vaz geçmem gerek diyorum uzak kalmaya çalışıyorum içim acıyo sokağın ortasında bile ağlayasım geliyo. ben bi kez daha aynı acıyla sınanmak istemiyorum ki düşüncesi bile yakıyo canımı gerçeğiyle nasıl baş ederim bilmiyorum. sadece korkuyorum ona tüm yürağimle gitmişken yine dağılmış kendimle baş başa kalmaktan. inancım azalıyo günler geçtikçe ama vaz geçme düşüncesiyle bile günlerimi gecelerimi üzüntü kaplıyo. kendime bile burda açık açık söyleyemediğim o kadar çık şey var ki anlatamıyorum yüzleşemiyorum..
