tüm müslüman alemi bayram kutlarken, terhisine 47 gün kala yüce makama kavuşmaktır.
sinirliyim öncelikle, moralim bozuk. bugün kimilerinin direk tepesine çıkıp indirdikleri şanlı bayrağımıza dokundum. hani atalarımızın kanlarından rengini alan bayrak. hani bazı şerefsizlerin ayağının altına alıp çiğnediği bayrak. hani bazılarının da bu görüntüleri izleyip, bi bok yapmadığı bayrak. ona dokundum, sarılı olduğu tabuta dokundum. 21 yaşında, terhisine 47 gün kalmışken şehit olan yalçın gürbüz yatıyordu içinde.
herkes gibi bayram kutluyordum ben de. köyde babaannnemin yaptığı baklavaları, midemin bozulması ihtimaline rağmen yutuyordum birer birer. bitanesi takıldı boğazıma, arayan babamdı. "çerkezköy de şehit var, haberin olsun" dedi. çok gitmiştim askerken şehit cenazesine. tören birliğindeydim. durunamadım köyde, atladım hemen geldim çerkezköy e.
kalabalıktı belediye meydanı, çerkezköy de daha önce hiç görmediğim şekilde bir kalabalık vardı. bir şekilde ulaştım tabutun yanına, hakkını helal et dedim. biz hepimiz helal ettik haklarımızı.
akşam eve geldim, çevreden aldığım bilgileri teyid etmek, şehidimiz hakkında daha fazla bilgi edinmek için açtım bilgisayarımı. haber sitelerine baktım, bitanesinde bulamadım herhangi bi haber. playboy kızı coştu yazıyordu, çıplak fotoğraf eşliğinde. mınıza koyim dedim başka birine baktım. küçücük bi haber vardı sayfanın en altında. buna da şükür dedim. diğerlerinde de ya yoktu, ya da sıkıştırılmıştı. sözlüğe bakayım, nasıl yorumlanmış diye.
günün başlıklarına teker teker baktım. bulamadım. 30 eylül diye arattım bulamadım. diyarbakır diye arattım bulamadım. belki de vardı, belki de biri açmıştı, belki de ben göremedim, o 100 dolara kendini satmış, o dinciymiş, o cennette 31 çeken bilmem ne müminmiş başlıklarından. sinirliyim devamını yazmıycam.
