Özgecilik kavramı, içerisinde bir incelik ve yücelik barındıran, toplumsal yaşam için hayati önemde bir kavramdır. Özgecilik, alturizm, diğerkamlık, isar, hubbugayr ya da elseverlik gibi isimlerle de ifade edilmektedir. Özgeciliğin özünde, iyilik yapma, yardımseverlik, özveri, cömertlik, empatik olma, merhamet, gönüllülük ve paylaşma vardır. Özgecilik TDK sözlüğünde, çıkar gözetmeksizin başkalarının iyiliği için özveride bulunmayı bir ilke olarak benimseyen ahlaki tutum ve görüş olarak tanımlanmaktadır. Kavram başka bir psikoloji sözlüğünde ise bireyin kendini düşünmeden, dışarıdan bir ödül beklemeden, hatta bazen kişisel bir bedel ödeyerek, başkalarının çıkarını ve iyiliğini düşünme şeklinde tanımlanmıştır.
Tanımlardan yola çıkarak diyebiliriz ki, bir davranışın özgecilik olarak nitelendirilebilmesi için, gönüllü gerçekleştirilen bir davranış olması, diğer insanlara fayda sağlaması, dışsal bir ödül beklentisi ile yapılmıyor olması ve yerine göre zamandan, enerjiden ve maddi açılardan fedakârlık içeren özverili bir davranış olması gerekmektedir.
Psikoloji literatüründe, bireyi özgeci davranışlara yönelten motivasyonun ne olduğu ile ilgili ciddi tartışmalar vardır. Buna göre, yardım etme (iyilik yapma) davranışının nedeni kişisel bir çıkar sağlamak ya da karşılık almaksa bu davranış özgecilik olarak kabul edilmemektedir. Karşılık bekleyerek yardım yapmanın da mutlaka kendi içerisinde bir değeri vardır ancak bu özgecilik değildir.
