sözde kuvvetli kimselerin kendinden daha güçsüzlere uygulamış olduğu en etkili ceza biçimidir. savunma mekanizmasıdır çoğu zaman. ancak sebep her ne olursa olsun, dayağa yeltenen kişi ne kadar haklı olursa olsun kabullenilemez bir cezadır. dayağı atan rahattır, göğsünü gererekten 'hadi bakalım, bir daha yapsın da görelim' der ancak dayağı yiyen kişi için durum tam tersidir. hele ki bakkala gidince annesinden izin almadan şeker aldığı için şiddete maruz kalan bir çocuksa söz konusu olan, durum hepten içler acısıdır.
sonuçta çocuktur, hata yapmak doğasında vardır, öylesine daha insancıl yaklaşmak varken, neden şiddet?
bunun açıklaması da çok basittir, 'laftan sözden anlamıyor, ne yapayım yani?!'
bileceksin efendim, lafı, sözü anlatmayı bileceksin. yaptığı yanlıştan ötürü çocuğuna, karına vs şiddet uygulayarak haklıyken bile haksız konuma düşersin.
hee bir de çocuğunu stres topu olarak görüp dayak atan tipler vardır ki, onların saçları başları yolunmalıdır.
buna örnek olarak yaşadığım, gözlerimle şahit olduğum bir olayı anlatacağım sizlere:
bir keresinde kapısına kadar gitmeye üşenip camdan arkadaşıma seslendim:
-abin evdeyse bi çağırsana rümeysa.
-bi dk.
o sırada arkadan arkın annesi kızın saçından tutup içeri soktu, zavallı kıza o gün dayağı unutamam. nedenini hala çözemedim. ama kimbilir o kızda nasıl yaralar açmıştır, sanmam ki yıllar sonra unutabilsin bu olayı.
edit: uyarısı için teoman ın üstünde oturduğu bar taburesine teşekkürler.
