Bu hastalığı yenmeye çalışan ve bu konuda başarılı adımlar attığımı düşündüğüm bir hasta olarak yazacağım bu satırları, beni ancak yine benim gibi bu dertten muzdarip olanlar anlar.
Özellikle gençler arasında çok popüler hale gelmiş,"bende obsesif kompulsif bozukluk var yaaaa" denmesi havalı(!) görülmeye başlanmış ancak rahatsızlığın gerçek yüzü, hastalarına ve onların yakınlarına hayatı zehir eden hastalıktır okb.
Örneğin doğru yere imza attım mı atmadım mı diye şüphe eder (obsesyona düşer) bunun kompülsiyonu olarak da o kadar yolu geri gider, gerçekten doğru yere imza attım mı diye kontrol edersiniz. Evet doğru yere imza attığınızı aslında bilirsiniz, hatta bu şüphe sizin gözünüzde saçmadır bile. Ancak yine de bu konuda düşünmekten kendinizi alıkoyamaz, kafanızdaki "acaba?" sorularınıza son veremezsiniz.
Ödevinizi teslim ettiğinize dair isminizin yanına artı atarsınız. Tamam güzel. Sonra o artıyı biraz küçük atmıştım acaba kontrol eden kişi artıyı fark edemez de bana eksi verir mi? diye düşünüp hoop kontrol etmeye gider ve artıyı yeniden atmak için hocanıza durumu açıklarken bulursunuz kendinizi.
Sınavınız güzel geçmiştir, bu sefer de numaramı optiğe kodladım mı acaba diye şüphede iken bulursunuz kendinizi. Arkadaşınızı darlarsınız sürekli: "Optiğe numaramı kodlamışımdır di miiii?"
Her şey güzelken, tam mutlu oldum derken birden yıllar önce yaptığınız ufak bir hata aklınıza gelir ve bu düşüncelerinizi aklınızdan atmak için kendinizi bir nevi teselli etmeye çalışırsınız ancak bu işe yaramaz. Çoktan tüm gün size zehir olmuştur bile.
Kısacası beyninizin size böyle oyunlar oynamasıdır. Ancak bu oyunlar o kadar rahatsız edici hale gelir ki bir süre sonra bu konudaki üzüntüleriniz, kaygılarınız, (bkz: yaygın anksiyete bozukluğu) na yol açabilir.
Evet bu hastalık hiç de öyle havalı bir şey, övünülecek bir şey değildir. Ancak dünyanın en kötü hastalığı falan da değildir. Evet buraya kadar hep kötü şeylerden bahsettim, biraz da hastalığın tedavi aşamasından ve güzel şeylerden bahsedelim.
Bu hastalığın tedavisi ilaç kullanımı ile veya kendini eğiterek veya başka bir şekilde olabilir. Bunu elbet doktorunuz bilir tabii ki. Yalnız doktorunuz ilaç kullanmanızı önerdiyse bu ilaca öcü gibi bakmak yerine size yardımcı olacak bir ilaç olarak bakmanız işinize yarayacaktır. Elbette boş yere antidepresanlar, antipsikotik ilaçlar kullanmanız doğru değil. Ancak şartlar bunu gerektiriyorsa, elalemin ne dediğinden çok siz nasıl iyi olursunuz diye düşünüp ilacı kullanmanız lehinize olabilir.
Kafayı dağıtmak için kendinize yeni hobiler, vakit harcayacak bir şeyler bulabilirsiniz. Denendi, işe yarıyor*
insanlarla konuşmak, yeni şeyler öğrenmek, her konuda sohbet etmek vs.olabilir.
Bilişsel terapi yoluyla, kendi kendinize yardımcı olarak, düşünce şeklinizi değiştirerek, kendi kendini adım adım tanıyarak yine tedavi aşamasında yol kat edebilirsiniz.
Bakın eğer kontrol altına alabilirseniz, bir uzmandan destek alarak başta kendi kendinize yardımınızla bu şeyin üstesinden gelebilirseniz, sıkıntı yok. Her normal insan gibi siz de normal bir hayat yaşarsınız. Ancak sürekli kafanızda ben okb'liyim şimdi napacağım, hep böyle şeyler başıma geliyor diye düşünerek kendinizi daha kötü duruma düşürebilirsiniz.
O yüzden sizin gibi pek çok insan olduğunun farkında olarak, başta kendinizi severek, yardım alarak ve düzeleceğinizin bilincinde olarak harekete geçin! inanın çok yol kat edip bu rahatsızlığınızı minimum seviyeye indirebilir ve çok rahatlayabilirsiniz.
Ve şunu unutma, asla umutsuzluğa kapılma, istersen yapabilir, bu hastalığı bir kenara atabilirsin!
