eşi gül sunal'ın yazdığı kitapta kendisiyle ilgili yazmış olduğu bir anekdotu paylaşmak istedim:
--------------------------------------
Bir akşamüstü telefon çaldı... Antalya'dan arıyorlar... ''Biz Antalya'da oturuyoruz. Çocuğumuz çok hasta... Şaban gelirse yemek yerim, ilaç içerim diyor... Nasıl görüşebiliriz?..'' Telefon numarasını aldım... Akşam ona anlattım. Dizi çekimleri olduğu için gitmesi imkansızdı... Çok üzülmüştü... Hemen telefon etti... Çocuk onun sesini tanımış... Konuşurken yüzünde derin bir acı gördüm... Gözleri doldu, çocuğun annesine her akşam arayacağına söz verdi...
Bir ay kadar her akşam aradı... ''Aç ağzını.'' ''Köfteni al.'' ''Bir kaşık da yoğurt ye.'' ''ilacını yuttun mu?'' Annesinin söylediğine göre akşamı sabırsızlıkla bekliyor, yemeğini yiyor, ilacını alıyordu çocuk...
Bu telefon konuşmaları için çalışma odasına gidiyor, sanırım kapattıktan sonra bir müddet yalnız kalmak istiyordu...
Odadan çıkınca yüzü kıpkırmızı, gözleri yaşlı oluyordu...
Bir sabah çocuğun annesi aradı... ''Gül hanım, Kemal Bey'e söyleyin, artık aramasına gerek kalmadı.'' Nasıl bir duyguydu bu?.. Bir anda ne söyleyeceğimi şaşırdım... Sanki bir şeyler yapmalıydım... Ama ne?...
Akşam o geldi... Biraz gecikmişti... Çalışma odasına doğru giderken, ''Arama'' dedim. ''Neden, geç mi oldu?'' ''Yok, artık arama.'' Gözleri doldu... Oturma odasına gitti, kanepeye uzandı... Belli ki canı konuşmak istemiyordu... Akşam yemeği yemeden uyudu.. Bu konu bir daha hiç açılmadı...
