Lise çağlarımda ailevi sorunları kendime stress edinmiş biriyken üstüne lise yıllarında yaşadığım mevzularla birlikte hayatı kendime zindan etmiş birisi oldum. Hastalığın patlak verdiği ilk 2 ay içinde herkesi sildim evden çıkmadım. Sonraki 2 ay başka biri olduğumu düşündüm ve kendimi yönlendirememeye, düşüncelerimi kontrol edememeye başladım. Sonraki 2 ay içime cin kaçtığını düşündüm ve cevşen taşıdım. 2 Ay bu şekilde kendimi kandırdıktan sonra böyle bir şey olmadığını fark eder etmez internetten araştırmaya başladım. Bu neydi yahu? Yolda yürürken birden koşmaya başlıyordum, arkamdan biri kovalıyordu çünkü. Çoğu zaman gittiğim yerin benim için son yer olacağını düşünüyordum. Ölüm korkusu baş göstermeye başlayınca namaza başladım. Gideceksem de ibadetim ile gideyim dercesine. Sonrasında ise lise çağlarımda kavga ettiğim çocukların ya da çıktığım kızların şimdiki sevgililerinin beni bulup linç etmesi kaygısı ile yaşamaya başladım. evet, halen yaşıyorum. Bir psikiyatri veyahut psikoloğa gitmedim fakat kendimi sürekli meşgul etmeye çalışan biri olmaya başladım. fitness + kpss derken günüm geçip gidiyor. kaygılarımı unutmaya çalışmıyorum çünkü bu boş bir çaba olacak bunun farkındayım. uyku uyuyamıyorum, sabah kalkamıyorum derse zor gidiyorum ve kendimi sadece body yaparak hissetmeye çalışıyorum. fitness'a tek başlama sebebim düşüncelerime hakim değilken vücudumu hissedip benliğimden uzaklaşmamak. şimdilik başarıyorum, yarın bir gün öleceğim kaygılarım o yönde. doğru olmadığını bilmek büyük bir adım ben bu adımı attım fakat gerisi gelmiyor. kendimi güvende hissedemiyorum ve ekmek almaya giderken bile ya kendim ya annem ikimizden birine zarar geleceği kaygısı ile gidiyorum. hayatım şimdilik zindan içinde diyebilirim. edit buldukça buraya yazarım.
