yirmi altı yaşına kadar hiç sevgilisi olmamış hayalperest bir delikanlının dünyasını petersburg'un bembeyaz bir gecesinde eski sevgilisinin kollarına atılarak karanlığa gömen bir kadın.
bu kadın isimsiz kahramanımıza "keşke ikinizi de aynı anda sevebilseydim", "beni affedin, unutmayın ve sevmekten yorulmayın" diye bir özür mektubu yollar. nastenka'nın sadece herhangi biri tarafından sevilmeye ve yalnızlığını gidermeye ihtiyacı vardı. uzaktakinden ümidini kesince en yakınındakiyle yetindi. uzaktaki gelince yakınındakine sırtını çevirdi. nastenka büyükannesinin eteğine iğne ile tutturulan dış dünyadan uzak, yetim ve öksüz bir kız. bu durum, hastalıklı sevgi anlayışını belki biraz mazur gösterebilir; fakat ben geride bıraktığı adamın ruh halini düşündükçe nastenka'yı sevmediğim roman karakterlerinden farklı göremiyorum.
