insanın insanlığın varoluş amacını bilmesini bir kenara bırakalım, bilmek istemesine yoğunlaşalım. Viktoryen döneminde isli londra şehrinin dış çeperindeki gettolarda yaşayan bir aile babasının astım olmuş oğluna bakarken ve yavrusunun başını okşarken kara güneşe doğru acı bir gülümsemeyle feryad-ı figan eylemesine benzer bir şekilde cereyan eden bu düşünce sizce de çok manidar değil midir?
Yaptığımız her fiziki hareketi geçtim, nanosaniyeler içerisinde yaşadığımız duygu ve durumların bile milyarlarca yaradılışa sebep olması erbab-ı esrarın tillahıyken bu olasılıkların sadece bir tanesinde yürüyen hakir mahluk olan insanın sizce bu yüce amacı sorgulaması müstehak mıdır?
Şimdi siktiriniz gidiniz o süper beyinlerinizle koskoca varoluşu düşününüz ve ehemmiyeti olmayan, hatta sizin bile olmayan zamanınızı boşa harcayınız. iyi geceler.
