tanrı nın varlığını önemsememek

Yıllarca tanrı, Allah, God, Zeus var mı diye kurcalıp durdum. Ailemin dini yapısı gereği lise yıllarıma kadar kuran kurslarında ve camilerde çokça vakit geçirdim. Kuran okumayı her seferinde ilk ben öğrenmiştim.

Anlayacağınız dini açıdan temeli olan ve hala daha tam anlamıyla etkisinden kurtulamayan bir insanım. Allah'ın varlığını yok sayamıyorum çünkü elimde ne buna dair bir delil var ne de bunu iddia edebilecek alt yapım.

Bir süre sonra, özelikle felsefe ile içli dışlı olunca, dini inançların akıl ile kavranamayacağını ve tamamen inanca dayalı bir sistem olduğu için kendi ellerimizle bir yere varamayacağızı düşünmeye başladım. Çünkü din ve yaratıcı akla değil, kalbe hitabet eden kavramlar olarak yer etti zihnimde.

Devamında bu ikisi arasında kafa yormam gerekir mi diye kendime sordum? Yani tanrı/allah'ın var olması benim kendi hayatım için neden önemli olsun diye düşündüm. Dinlerin ve tanrıların bu zamana kadar emrettiği her şeyi onlar yokken dahi insan kendi aklı ve iradesi ile kanunlar koyup toplumsal düzeni sağlayabilecek gelişime sahipti çünkü.
Eğer yaratılmış isek ona eyvallah deyip minnet duymaktan başka yapabileceğimiz bir şey kalmıyor elimizde. Diğer yandan bir yaratıcımız yoksa ve bizim henüz bilimsel olarak açıklayamadığımız bir şekilde var olmuşsak beklemekten ve daha çok çalışmaktan başka şansımız kalmıyor.

Bir başka açıdan bakalım bu soruya: ailemiz aracılığıyla dünyaya geldik. Bizi var ettikleri ve büyüttükleri için onlara saygı ve hürmet duyduk. Ama günü geldiğinde evden ayrılıp kendi hayatımızı kurmaya başladık. Onlar geçmişte kalan ve kalbimizin bir parçası olan anı olarak kalmaya mecbur kaldılar. Varlıkları bizim için önemliydi ama artık onları düşünmek zorunda da kalmadık. Kendi ayaklarımız üzerinde yeni bir hayat kurarak önümüze bakmaya başladık. (gerçi ben hala ailemin yanımdayım)

Özetle tanrı/allah var mı veya yok mu bilmiyorum. Ancak onun var olup olmamasının hayatımda bambaşka bir etki yaratacağını da düşünemiyorum. Eğer varsa beni yarattığı için onu sevmekten ya da kötü bir dünyaya getirdiği için nefret etmekten başka şansım yok.