ramazan ayındaydık, o zaman haziran ayıydı iftar vaktine yakındık. öğrenci evinde balkonda oturuyordum. ramazan çadırından mahallede yankılanan ibretlik ilahi sesleri geliyordu, garip garip ritüeller gerçekleşiyordu çadırda. çarşaflı kadınlar o sıcakta ramazan çadırına doğru giderken yokuşu kan ter içinde çıkıyorlardı. birden bir aydınlanma geldi... dedim ki yaratıcı bu kadar vizyonsuz olamaz ya, her şeye gücü yeten bir figürün arzu ettiği görüntü bu olamaz. her şeyin üstünde bir yaratıcının estetik, iyi, güzel, doğru anlayışı bu olamaz, emrettiği bu olamaz. sonra devamı çorap söküğü gibi geldi deist oldum. bu ara ateizme ikna oluyor gibiyim.
