bana göre, megadeth, bu albümle perdeyi kapatmalı idi. ama dave geçim kaynağı gibi bakıyor demek ki. sonraki albümlerde de tek tük iyi parçalar var elbet.
neyse,
albüm hakkında ilk dikkatimi çeken, yoğun gitar sololar oldu. çok mu memnun kaldım, hayır, açıkçası. broderick'in ne kadar iyi bir gitarist olduğunu değerlendirmeye gerek yok. fakat bir kaç parça hariç, benim beklentime uymadı. bana göre solo, armoni ağırlığı, akılda kalması ve parçadan bağımsız ruhu ile, altındaki ritmle bütünleşmesi, hem uyması, hem de kendini ayrıması ile ölçülebilmeli daha çok. az ama öz olsa daha iyi olurdu diyorum kısaca.
albümü dinlerken, bol bol rust in peace, polaris, poison was the cure....bazen running wild bazen de World needs a hero duymanız olası.
01 Dialectic Chaos
02 This Day We Fight!
03 44 Minutes
04 1,320
05 Bite the Hand
06 Bodies
07 Endgame
08 The Hardest Part of Letting Go...Sealed With a Kiss
09 Head Crusher
10 How the Story Ends
11 The Right to Go Insane
this day we fight, bodies fena şarkılar olmasa da, ben en çok the right to go insane'i beğendim. hikaye nasıl biter de ilginç bir parça. ulan azcık frayed ends of sanity mi var diye bir gittim geldim.
albüm genel olarak iyi. bu ne lan dediğim parça olmadı.
