Klasiktir. Her canlı bir gün tadacak, herkes bir gün yaşayacak vs vs.
Ama kapımızı çalana kadar bu soğuk gerçeği görmeyiz, görmek istemeyiz, umursamayız, unutmaya çalışırız.
Son 4 gün içerisinde iki yakınımın -kan bağı yok, biriyle akrabalık bağı var- ölüm haberini aldım. Artık yoklar. Belki de 50 yıl sonra hiç yaşamamış olacaklar. Adı, sanı, kim olduğu bilinmeyecek; belki mezarları bile yok olacak; adı yazılı bir taşı bile kalmamış olacak.
Daha henüz anne, baba, kardeş, eş, çocuk gibi birinci dereceden bir yakınımın ölümünü tatmadım.Bilmiyorum da o psikoloji nasıldır. O psikoloji, o yıkım, o yalnızlık duygusu...
Şimdi bu entryi giriyorum ama 3 gün sonra ben de yukarıda bahsettiğim gibi unutacağım bu gerçeği. Ama unutsak da oralarda bir yerlerde, tüm soğukluğuyla var bu gerçek arkadaşlar.
