Annemin anneannesi yani büyükannemin ne denli iyi niyetli, müşfik, şevkatli, dünyalar iyisi bir kadın olduğunu dinleyerek büyüdüm.
Kendinden başka herkesi düşünen, elindeki lokmayı bile açtır diye kurda kuşa bırakan, hatta kocasının eve lönk diye getirdiği, kumasını ve çocuklarını bile bağrına basan, kader deyip boyun eğen, o çocuklara sevgiyle banyolarını yaptıran, ayağında sallayarak uyutan, bir yandan da yanık türküleri sessizce mırıldanarak, usul usul gözyaşı döken, maneviyatı güçlü, kutsal ve kalender bir kadınmış.
14 yaşında evlendirilmiş, 46 yaşında vefat etmiş. Kısacık Ömrü, acılarla, yoklukla, endişeyle geçmiş garibanın, ama asla ah etmemiş, kötü söz dememiş, sitem etmemiş, susmuş... Ama kinle, öfkeyle değil, olgun bir duruşla susmuş...
Ben doğmadan yıllar evvel kaybetmişler bu kutsal ve şahane kadını. Yüzünü görmedim, sesini duymadım ama o' nu hep çok sevdim, dualarımdan eksik etmedim., o' nun genlerini taşıdığım için daima gurur duydum.
17 Ağustos 1999 tarihinden yani o tarifi imkansız depremden bir gün evvel, ilk defa rüyamda gördüm büyükannemi. Yüzünü görmedim, annemde cümbür cemaat, dayılar, teyzeler otururken, telefon çalıyor, birileri beni ısrarla telefona çağırıyor, "büyükannen seninle konuşmak istiyor" diyorlar.
" yahu ne konuşacak, beni tanımıyor bile" diyorum. Ama alıyorum elime telefonu ürkekçe " alo" diyorum.
Yumuşacık bir ses:
- Yavrum yakında çok korkacaksın ama korkma e' mi benim güzel kızım. Merak etme dedi ve kapattı.
Sabah şaşkın ve biraz da endişeyle uyandım, izmit' teki evimde...
Gece...Yer gök inledi. Kıyamet bu olsa gerek...
Çok korktum, çok bağırdım, yerlerde yuvarlanıp, bedenim sağa sola çarparken, büyükannem geliverdi aklıma, bana dedikleri...
Garip bir şekilde sakinledim.
