insanın sevdiğine olan kıskançlığı

Çok tuhaf ama onu artık kimseyle paylaşamaz oldum.

Arkadaşlarıyla yaptığı her etkinlikte içimde bir huzursuzluk belirmeye başlıyor.
Sabahlara kadar gözlerime uyku girmiyor sabah ise mecburen işe, derse vb. gitmek zorunda kalıyorum.
Benim onda gördüklerimi başkaları görsün istemiyorum.
Bütün hayat fonksiyonlarımı dudağının arasından çıkacak olan kelimeler bitirebiliyor yada yaptığı bir hareket.
Sanırım çok fazla sevdim çünkü başka açıklamasını bulamıyorum.
Günün her anında onunla birlikte yaşıyorum.
Yanımdayken o kadar huzur doluyorum ki dünyanın en mutlu insanı diyebilirim sanırım kendime ama onu yanımda göremeyince daha ilk saniyesinde başlıyor bir huzursuzluk, kaygı, kurgu ...
Nerede? , Ne yapıyor? , iyi mi kötü mü? , başına bir şey geldi mi?
Hep mutlu, huzurlu, güvende, ferah yaşamasını istiyorum.
Yani adam gibi sevmeyi bile beceremez olduk.
Bunların genelini ise kıskançlık olarak görüyorum.
Çocukluktan gelen bir travma da olabilir.
Gelenek görenek de olabilir.
Toplumun bize dayattığı sevgi biçimi de olabilir.
Olabilirde olabilir ...