Yalnızlıktan çok korkuyorum. Öte yandan kendimle vakit geçirmeyi de seviyorum. Hatta insanlarla boş muhabbet yapmaktansa kendi ilgi alanlarımla uğraşmayı, odama kapanmayı tercih ediyorum ve bu yüzden istemsizce kendimi yalnızlaştırabiliyorum. Yani istiyorum ki insanlar uzattığımda ellerimi tutabilsinler, hep yakınımda olsunlar ama ben istemedikçe yanıma gelmesinler. bazı dönemler ben kendimle vakit geçirmeye kaptırınca kendimi, onlar fazla uzaklaşıyorlar ve sonra ben kendimden sıkıldığımda, onlar uzaklaştığından kendimle başbaşa kalmak zorunda kalmak, hep kendimle konuşmak anksiyetemi coşturuyor. Böyle zamanlarda Korkuyorum, kötü ve korkutucu düşünceler aklıma geliyor, huzursuzluk duyuyorum, yabancılaşıyorum kendime. Dış dünyanın ekseninden uzaklaşıyorum. Çok uzun süre gerçek anlamda yalnız kalmıştım bir dönem. Günlerce doğru düzgün insan görmedim. ilk kez o zaman panik atak krizinin eşiğine geldim iki üç kez.
çok çocuk mu doğursam acaba ileride diye düşünüyorum.
insanın başka insanların varlığına ihtiyacı var hayatta.
