ağır depresyonda olanlara tavsiyeler

4 yıl antidepresan kullandım. bipolar teşhisi konmuştu. her ne yaşadıysan ardında bırakmayı bileceksin. benimki ömür boyu sürecek, hatta genlerim ile aktarılabilecek bir şey bu yüzden bununla yaşamayı öğrenmem gerekti, öğrendim de. normal bir insanın düşeceğinden çok daha dibe düştüm. gün gelince oradan çıkmayı kafama koydum, adım adım. ufacık da olsa umudum vardı. yeri geldi kendimi ailemden, arkadaşlarımdan çok uzaklaştırdım, yeri geldi dinler ile kafayı bozma derecesine gelip her şeyi inkar ettim. kendimi kaybettiğim zamanlar oldu, insanlara zarar verdim, intihar ettim. bileğimdeki dikiş izleri ömür boyu duracak ama yaptığım hatayı telafi edemeyeceğim. yani bununla yaşamayı öğrenmem gerekti değil mi? öğrendim de. böyle bir hastalıktan sağ çıkabildim ben. ne o koyduğumun ilaçları, ne yanımdaymış gibi görünen insanlar sayesinde. sadece kendi azim ve hırsım sayesinde. öfkemi hayallerimi farklı şeylere yönelttim. insanlara güvenmemeyi her zaman her şeye karşı yalnız başıma hazırlıklı olmayı ogrendim. şu an yaşadığım hiç bir şey bana koymuyor. geçip gideceğini, elbet yiteceğini biliyorum çünkü. şu dünya hayatı, böyle saçma salak şeylere takılıp, kendimizi harcamak için çok kısa. bu anlattıklarımı kimselere anlatmam bilesin sayın yazar. insanlar benim zayıflıklarımı ya da geçmişimi bilsin istemem. bu yazıyı yazdım çünkü bu başlığa girip entry okuyacak kadar çaresiz hissediyorsun. o yollardan ben de geçtim. biliyorum neler hissettiğini ve bu yüzden bu satırları giriyorum. tanrı sana bir melek yollayıp dertlerini silmeyecek. annen baban zihnine girip, düşüncelerini iyileştirmeyecek. kız arkadaşın kalbine dokunup ruhunu karanlıktan aydınlığa götürmeyecek. bunu yapabilecek olan sadece sensin. düştüğün kuyudan kendi çabalarınla çıkacaksın. tırmandıkça ardına dönüp bakma ki bugününü yaşa ve yarına odaklan. kimseye ihtiyacın yok, kendin ol ve adım atmaktan korkma!