durum hissetmek

derdimi biliyorum da, hiç anlatamıyorum. kendi kendimleyken çok güzel anlatıyorum da, birisine anlatamıyorum ve bu duyguların altında eziliyorum. aklımdakinin onda biri, içimdekinin yüzde biri ancak dile gelebiliyor. gerisi içimde kalıyor. susuyorum o zaman, anlaşılmayı bekliyorum bir şekilde. kim bilecek peki, insanlardan kaçmak istediğimi? sormuyorum kendime. çünkü kelimeler, bazı şeylerin tam karşılığı olmuyor.

hiçbir zaman, uzun süre yüzümü asacak, başka yöne çevirecek kadar kızgın kalamadım. hep bir gülüşe gülümsedim. sonrasında yavaş yavaş hassasiyetlerimin bir kısmını kaybettim. korkuyorum bu duvarların altında kalmaktan.