karanlıkta monolog

Kendi içimdeki savaştan sağ çıkamayacağımı kabullendim. Kendimi yorduğum yetmiyor gibi bir de insanların yormasına izin veriyordum. Kim olursa olsun, küçük bir yağmur bulutuyla uğurluyordum insanları. Gittikleri yol engebeliydi. Ellemedim ama. Biri gitmek isteyince baraj olsan bile yıkılıyormuşsun onu anladım. Tutmadım bende. En iyi dileklerimi yolluk yaptım yanlarına, yol uzun ihtiyaçları olur diye.
Bazen çabuk bazen zor dağıttım içimdeki bulutları. Güneş çıktı bazen ortaya, bazen de fırtına. Dağıttı saçlarımı çattırdı kaşlarımı. Dedim ki kendime -insanlar zarar, insanlar yara-
Şimdi ben bu zararı nasıl azaltacağım?
Insanlardan mı soyutlanacağım, yoksa kendimden mi kurtulacağım?

https://youtu.be/yWFscS08UQU