tüketim çılgınlığının bir getirisi.
insanlar artık önüne ne koyuluyorsa onu alıyorlar. mahalle baskısı ile olayı basite indirgemeyeceğim. çünkü bu baskı kitlelerin baskısıdır. televizyon kanalları, sosyal medya önlerine ne koyuyorsa onu alıyorlar.
örneğin; demokrasi moda oldu. ülkenin yarısı bile o zamana kadar demokrasi lafını ağzına almaz iken herkes bir anda demokrat hatta ve hatta demokrasi savunucusu oldu.
diğer bir örnek ise insanların sıklıkla kullandığı sosyal mecralarda ciddi takipçi sayısı olan bir sayfa saçma sapan bir girdi yapıyor diğer bol takipçili sayfalar da zaten danışıklı dövüşün bir parçası olarak o paylaşımı pohpohluyor. ondan sonra rahat bir hafta gençlerin gündemi bu oluyor. ta ki sonraki hafta önlerine konan meseleye kadar.
şahsi kanaat diye bir deyim vardır yahut lafz diyelim. eskiden şahsi kanaatler vardı ve buna itibar edilirdi. bir insanın kendi gelişmişliği kişisel düşünceleriyle ölçülürdü. şimdi ise takip ettiği sayfalarla ve ezberlediği iki satır arabesk sözlerle ölçülüyor.
böyle bir ortamda örneğin survivor izlemeyen yahut kitap okuyan birisi asosyal olabiliyor iken, her gün bir paylaşım yapan veya tv kanallarının önüne koyduğu her şeyi izleyen birisi sosyal olabiliyor.
işte bütün bunlar kendi çabasıyla hâlâ bir şeyler yapmaya çalışan insanların isteğine ket vurup onları da bu tek tipleşmenin bir parçası haline getirebiliyor.
