o zamanlar sene 2012. hayatımda ilk kez aşık olmuşum. hani şu tam ergenlikte bi defaya mahsus masal gibi bi aşık olursunuz. onu geçiriyorum.
tüm günü orda burda el ele göz göze geçiriyoruz. yüzümüz hep gülüyor. hava kar kış, soğuk koymuyor mutlu insana. hayatım öyle güzel gidiyor. eskiden beni tanıyanlar bilir serhat'ı.
sonra bi gün, her ergen masalı gibi sebebini bilmediğim bi şekilde kendimi modada yedi saat araliksiz ağlarken buluyorum. bacaklarımın üzerinde durmak istemiyor, yerin en dibine düşmek istiyorum.
iki hafta hasta yatıyorum sonra. canımla uğraşırken biraz akıllanıp susmaya çalışıyorum. kendimi hayata vermeye çalışıyorum. arkadaşlarıma, okula, hobilerime.
bi akşam üstü bi saksıya bi kaç meyve çekirdeği öteliyorum. büyütürüm ben bunları diye. çünkü umut var. hevesimden çatlayacak kadar istiyorum hayat bulmasını.
bi kaç gün sonra bi akşam yine.. saksı didik didik edilmiş, toprağı diğer saksilara pay edilmiş buluyorum.
hayatım boyunca tanrıya, kendime, hayata inancımı hiç o saksının başındaki kadar hiç yitirmedim. öylece kaldım. boktan başlamış hayatımın içinde zerre umut olmadığını kabullendim.
daha kötüydüm. daha çok canım yaniyordu. daha çok ağlıyordum.
bi kaç hafta sonra, önce serhat geldi. sonra o karışık saksılardan birinden yeşil bi yaprak fırlayıverdi.
bunun üzerinden beş sene geçti. şu an limon ağacı sağ tarafımda. boyu bir metre oldu neredeyse. her baktığımda mucizeler gerçek, umut var diyorum kendime. yıkılmamak için çok tutundum, hala tutunuyorum lazım oldukça.
serhat'a gelince, her ergen masali gibi ayrilip iki güzel insan olduk.
bence mucizeler var ve bütün kırgınlıklar çok yalan.
2023 ten gelen edit: limon ağacı artık balıkesirde kökleniyor. Benden uzun oldu.
