memlekete doğru upuzun bi yolculuktayız. sıcaktan bunalmış, yoldan sıkılmış halde arka koltukta dünyanın bütün saçma sapanlığını sırayla deniyoruz zaman geçsin diye.
kardeşim elini pencerenin arasına sokup çıkarmak gibi bi dangalaklığa kendini kaptırmışken baban fark etmeden camı kapatıvermiş.
zaiyat yok da kardeşim parmaklarini kökünden kaybetmiş kadar yaygara yaptı. neyse, bu noktada babamla arasında bişey varken cam kapanır mı kapanmaz mı tartışmaları başladı.
devamı şöyle,
babam yav olur mu öyle şey, atma. al bak sıkışmıyor diye söyleniyor. sonra camı kapatma tuşuna basıp sol elini dışarı uzatıyor. cam eline rağmen kapanmaktaki ısrarını devam ettirince babamin agzindan hayatimda duydugum en derin hassiktir çıktı o an. bi an için hep birlikte bok yoluna gittiğimiz, babamın camda sıkışmış elinin müge anli da 526 bölüm tartisildiği anlamsız aile faciasi basliklari gecti aklimdan.
neyse, direksiyonu birakip diger eliyle cami açabildi ve kimseye bi zarar gelmeden, bi kazaya neden olmadan mesele cozuldu.
ozet olarak,
trafikte amele amele şeyler yapmayin.
