yıl 1994, üzerinden fazla geçmeyen ve acaba kaçımızın bildiği, kaçımızın tutsi ve hutu lardan haberimizin olduğu yıllar. insanı derinden yaralayan ve insanlığımızdan utanmamızı sağlayan bir baş yapıt.
lütfen herkes izlesin ve hayatın ne kadar değerli ve avrupa birliği diye bir taraflarımızı yırttığımız şeyin ne denli iğrenç ve sahtekar olduğunu bir kez daha anlasın derim.
fransa gibi haysiyetsiz, onursuz ve faşist bir ülkenin o hakaretlerini bile hak etmediği ülke olduğunu, tarife ve aşağılamaya gerek kalmadığını, hiç bir küfrün onlara yakışmadığını gösteren bir film. her küfrün onları yükselteceği kanısındayım. ve bunun gibi yardım etmeyen ve sadece ''ay çok yazık'' deyip geçen ülkelere..
--spoiler--
iki karşıt grubun nasıl beraber olduğunu anlatmıştır filmin başrol oyuncuları. evliler ve çocukları vardır ve yinede tutsi leri bırakmamıştır başrol oyuncusu, eşi ve çocuklarına nazaran.
--spoiler--
--spoiler--
öleceğini bile bile, siyah olduğu halde görevini hala yapmaktadır bir tutsi li. şemsiye tutmaktadır bir beyaz a ve beyaz ın karşılığı da;
çok şey anlatmaktadır bu söz filmle ilgili. ekran karşısında ''ay çok yazık'' demekten başka şeyler yapmak gerekir aslında ve bunu da değinmiştir film. ama biz ''ay çok yazık''ları tercih ederiz ve ne yazık ki elimizden bir şey gelmez. ne yazık ki gelemez.
ve bu 1 milyon kişinin katliyamıdır. peki bitti mi katliamlar? hayır, hala devam etmekte ve biz ise hala yazıklarla meşgulüz. utanması gerekenler ve ders çıkarması gerekenler, para, siyaset, koltuk, sözde birlik, sözde barış, sözde kardeşlik isteyen sözde büyüklerdir kanımca. çünkü bizim elimizden fazla bir şey gelmemekte. paramız, siyasetimiz, koltuğumuz.......-yok-
