hayata dair iç burkan detaylar

dün bir yakınımı ziyaret için ankara' nın dışında elmadağ' da bir huzurevine gittim.

tam yemek saatiydi. hepsi koridorda masaya oturmuş yemek bekliyorlardı. gittim yakınıma sarıldım. hal hatır sordum. orda ki yaşlılardan biri " bana da sarıl" dedi.

"bana da sarıl "

olduğum yerde kaldım. gittim sarıldım. tabi ki ağladım. sarıldığım teyze de ağladı. insan hiç tanımadığı bir insandan ona sarılmasını istiyorsa gerçekten çok ama yalnızdır.

çıktım eve gittim. akşama kadar kendime gelemedim.

ne kadar yabancıyız başka insanlara, hayatlara diye düşündüm. hep kendimizle meşgulüz..

halbuki kimse istemeden sarılsak?

dünya daha güzel bir yer olmaz mı?