5-6 yaşında taşınana kadar, karınca yuvalarına ekmek ufalayan, komşuların balkonuna tüf tüfle kağıt üfleyen, yan sokaktaki çocuklarla kavga eden, bahçelerde büyüyen bi çocuktum.
Taşındıktan sonra o kırgınlıkla herhalde çocuk olmaya dair herşeyden soğudum. Balkondan dışarda oyun oynayan çocuklara bakıp üff ne salak salak şeyler yapıyorlar diye geçirirdim içimden. Akranlarım sek sek oynarken, çamurdan pasta yaparken evde oyuncaklarıma kıyafet çizip dikmeyi, bilgisayar kullanmayı, kitap okuma alışkanlığını, hikayeler yazmayı, tatlı yapmayı, farklı bilim dallarına ilgi duymayı, resim yapmayı öğrendim.
Kız kardeşim benim aksime tam bir sokak çocuğuydu. Annem çok içerlerdi, sen de çık dışarı, sen de oyun oyna kaynaş onlarla diye. Hiç imrendiğimi hatırlamıyorum. iyi ki aklım başıma erken gelmiş. Şimdi bakıyorum hala sokaklarda oyun oynadıkları yıllardan bir adım öteye gidebilmiş değiller hayatlarında.
Bu da altı yaşında çocukluktan istifa edişimin haklı gururudur.
