altı yaşında üstümden kamyon geçmişti.
efenim evimiz anayol kenarındaydı, yola çıkıp geçen taşıtları sayıyordum. araba meraklısıydım ve saymayı yeni öğrenmiştim.babamın arabası yoktu o zamanlar ve sevdiğim merak ettiğim şeyler evime yüz metre ötede anayolda binlercesiyle akıp gidiyordu. hergün kahvaltıdan sonra çıkıp yola, oturup bir kenara; sayabildiğim kadar sayıyordum. saymayı ilk öğrendiğim günlerde bildiğim son sayıya kadar sayıp eve gidip anneme o sayıdan sonra hangi sayının geldiğini soruyordum. o kadar basit düşünüyordum yani annemden öğrendikten sonra yola geri dönüp devam ediyordum. ama annem her seferinde beni, bir şey olur korkusuyla, engellemeye çalışıyordu. yine birgün yol kenarında geçen arabaları sayıyordum. ve annem evden çıkıp bağırmaya başladı. beni çağırıyordu. ben oralı olmayınca yanıma koşturmaya başladı. ben de annemin korkusundan dikkatsiz bir şekilde yola atladım. e dikkatsizlikten ayağım kaydı yüzüstü yola kapaklandım. anayol usta araçlar aniden çıkan bir yayaya ne yapabilirki. bi kamyon üstümden geçti allahtan tam ortaya denk geldim de burnum bile kanamadan kurtuldum. annem öldüm sanmış. korkudan baygınlık geçirmişim. kamyon şoförünün ahvalini sorarsanız basmış gitmiş. altı ay sonra babam araba aldı. güzel bir olaydı benim açımdan ölümün anlık birşey olduğunu kavrattı bana. sonra yarına kafa yormadım hiç. anı yaşadım hep. okuduysanız eyvallah efenim.
edit: son ankara patlamasında kızılay metrosundaydım.
