babaanne denince akla gelenler

bende iki tane var bundan. biri üvey. önce üvey olandan bahsedeyim, yani annemin şu anki eşinin ailesinden.

kendisi küçük yaşta evlendiği ve okutulmadığı için iki kızını da küçük yaşta evlendiren ve okutmayan, yetmiyor gibi beş kız torununun da okumasına izin vermeyen ve birini on sekiz olur olmaz evlendiren; erkek çocuklarını ve erkek torunlarını el üstünde tutan; namazında, niyazında iyi(!) biri olduğu halde annemi her gittiğimizde ağlatan "kadın".

diğeri, babamın annesi. alzheimer hastası olduğundan beni sürekli babam sanır ve babamın adıyla hitap eder. dedemin (ki vefat edeli 23 yıl oluyor) ne zaman işten geleceğini, küçük amcamın derslerini, büyük halamın çocuklarını sorar. sonra birden bire, dedemin vefat ettiği zamanlara geçer. bana yine babamın adıyla hitap ediyordur. dedemden kalan dükkanı geçindirip geçindiremediğimi sorar, üzülür, bazen dizlerine yatırır ve kafamı okşar anne şefkatiyle. geçecek oğlum der. büyük amcama sinirlenir. dedemin kardeşlerine sinirlenir. uyuyakalır zaman zaman.