demet akbağ'ın mükemmel performans gösterdiği, tahminimden çok daha güzel olup izlediğim en iyi yerli filmlerinden biridir.
--spoiler--
orospu deyip yanından geçip gittiğimiz kadınların hayatın hangi çemberinden geçtiğini samimi bir gerçeklikle anlatıyor film. örneğin hatice'nin * hem kocasının abisi, hem de kayınpederinin tecavüzüne uğraması... erkeklerin şimdiye kadar sadece otel odasına götürdükleri mehtap anne'nin * hiç tatmadığı o sevgi... "evlenirsek çay bahçesine gider miyiz gene?", "ev için alışveriş yapar mısın?", "beraber televizyon da izler miyiz geceleri?". bir kadının muhtaç olduğu şefkat, sadakat, o en masum beklentileri... iç burkan hikayeler, dilekler... kesinlikle etkileyici.
filmin rahatsız eden tek yanı müziklerin kullanımında abartıya kaçılmış olması. özellikle hatice'nin camdan oğlunun eve doğru geldiğini gördüğünde...
ayrıca 1981 yılında geçen bir filmde, çocukların beraber söyledikleri şarkının, * , 1982 yılına ait olması heralde en büyük hata.
kesin bir sona bağlanmadan bitirilmiş film. saffet ne yapacak? hazan'ın babasına noldu? bilmiyoruz. herkesin kendi finalini yazması istenmiş gibi. ama mehtap anne'nin hiç sahip olmadığı hayata kavuşmuş olması tuhaf bir şekilde sevindiriyor izleyiciyi.
