Peyami safa'nın bütün romanlarında olduğu gibi üst düzey psikolojik tasvirlerin olduğu, insanın içini acıtan cümlelerle dolu olan roman. işte birkac cümle.
"Nüzhet bana yalan söyledi. Dünyanın hiçbir Nüzhet'i yalan söylememelidir.
öyle bir yaşta idim ve öyle mizaçta idim ve çocukluğumda o kadar az oyun oynamıştım ve aldatmasını o kadar az öğrenmiştim ki, yalan bana suçların en ağırı gibi geliyordu; ve bir yalan söylendiği zaman insanların değil, eşyanın bile buna nasıl tahammül ettiğine şaşıyordum. yalana herşey isyan etmelidir. eşya bile: damlardan kiremitler uçmalıdır, ağaçlar köklerinden sökülüp havada bir saniye içinde toz duman olmalıdır, camlar kırılmalıdır, hatta yıldızlar düşüp gökyüzünde bin parçaya ayrılmalıdır."
