hayata dair umut veren detaylar

annem altı aylıktan beri* komşumuzun küçük kızına bakıcılık yapıyor. kadın sabah battaniye ile getirip prensesi bize bırakıyor ve akşam beşte gelip alıyor.

biraz önce okuldan geldim koşup sarıldı bana "abacım, abacımm" diye. ben de oturup oynadım biraz.

anneme "anne sen de bunu al" dedi oyuncakları paylaştırırken.
"senin annen mi kız o? benim annem ya" dedim ben de gülerek.

o da farkında kendi annesi olmadığının. "yaaa, ama ya. bana ne!" dedi.

azıcık mıncırıp odama geçtim. biraz önce içeriden gülme sesleri geliyor. annem bunu ayağında sallayacak. yatırmış ayaklarına, oyun yapıyor. bizimkinin de keyfi yerinde. sevecek öpecek uyutacak sonra da. "hadi" dedi annem "yeter bu kadar. şimdi uyucan sen."

tam çay almaya çıktım salonun kapısından geçerken "ade"* dedi bu. "sen anne gibisin."
"tabi, ben çok çok seviyorum çünkü kuzumu." dedi annem de.

ah dedim sözlük vallahi annem diye demiyorum, şahsen ben de çok severim çocukları ama bu kadarını yapamazdım. en azından dört yıl boyunca haftada beş gün başka birinin çocuğu için yapamazdım. ah dedim ilerde benim de evladım olursa inşallah ya annem bakar ya da annem gibi birini bulurum.