bugün

anneanne evi

benim için huzurun, mutluluğun adresiydi. kiraz, iğde, ceviz, erik, nar ağaçları, etrafı duvarla çevrili biraz bakımsız bahçe. müstakil ev. eski eşyalar, eski radyo, kumandasız ve sadece 7 kanalı olan tüplü bir televizyon, eski plaklar...

tüm akrabalarla yenilen akşam yemekleri, sohbet muhabbetler, akraba günleri... yılda bir kere gördüğüm halde çok samimi olduğum mahallenin çocukları ve daha nice güzellikler...

şimdi her yer 12 katlı bina oldu. sokağı bulmakta zorlandım ankaraya gittiğimde... herkes yenilmiş müteahhitlere. köşedeki amca hariç! inat etmiş, vermemiş evi. sayesinde evi bulabildim...

görsel