bazı bünyelerde sıfır gibi görünmektedir. ama öyle değildir işte.
hepsi gibi o da bir gün arayacak beni ve olan her şeyin benim yüzümden olduğunu söyleyecek. onu üzebilirmişim, böyle şeyler olurmuş, bu kötü biri göstermezmiş. sonra çalan her telefon bana kötü biri olduğumu söylüyor ve bunu yapmaları beni pişman ediyor. balon gibi şişinirken, ben pişman olmam, diye, pişman hissediyorum. sonra hiçbir şey hissetmemek için kaçıyorum bu pişmanlık kırmızılarından. ben sadece alımlı kırmızılarıyla bir kadın gördüm ve dokunmak istedim, sonra her şey benim yüzümden olacak yine ve ben kötü biri olacağım. ama beni anlıyor belki her şey geçince bir daha ararlar onlar ama sen beni anlıyor. beni anladığı için hiçbir arama yapmayacak biliyorum. ben kaçmayı hiç bu kadar sevmemiştim, kendimden en çok. olmadığım biri gibi davranmıyorum, ona tahammül etmiyorum onu yükleniyorum hayata karşı. onu sırtlanıyorum. yukarısı serin bak. bir küllükte nefes alır gibi üzerime eğiliyor, kolumu kanadımı hatta avuçlarımı kırıyor, ne kaçabileyim ne dokunabileyim diye. sonra arayacak ama biliyorum, beni pişman etmek için belki ama işte ben, kaçacağım. çünkü pişmanlık telefonları sinirlendirir ve kendilerini duvarlara çarparlar, ben de ona bir yerde telefonum.
