aileyle samimi olamamak

hayatım boyunca muzdarip olduğum durumdur malaesef. babamın kendine faydası yok, annem iyidir ama ilkokul mezunu bir kadın, çok severim ama bi türlü karşısına geçip gerçekten o an ne düşündüğümü neye üzüldüğümü neye sevindiğimi anlatamadım. kendisiyle ço k farklı ortamlarda büyüdük. zaten ömrümün yarısını ailemden uzakta yurtlarda bir başıma geçirdim. abimle de 180 derece zıt karakterlere sahibiz. kendi asosyalliğimin de bunda etkisi var elbette bunda, ama insan ailesiyle bile samimiyet kuramayınca diğer insanlarla samimi olması da haliyle kolay olmuyor. hayatta her zaman birilerinin gerisinde kalıyorsun. insanlar başlarına kötü olaylar gelince derler 'olsun, en azından beni seven dostlarım var' diye, işte onu diyemiyorsun. aslında var beni seven dostlarım da ama biliyorsun ki seni diğerlerini sevdikleri gibi sevmiyorlar seni. o kadar samimi olamıyorsun kimseyle. sonuç olarak üzücü bir durum. inşallah bi gün baba olursam kendi çocuğumun bu duruma düşmesine izin vermeyeceğim