babadan nefret etme nedenleri

4 kişilik aile bizimki, aile olduğumuz söylenemez aslında. 3 kişilik yaşadık hep hayatı, annem kardeşim ve ben.

salonda oturduğum sırada ağlama sesleri duydum, hemen annemin yanına koştum. baktım sayıklayıp ağlıyor, korkutmadan uyandırmaya çalıştım. yataktan hızla kalkıp kollarına bakmaya başladı
- anne niye ağlıyordun?
- baban yine beni dövüyordu, yardım edecek kimse yoktu
- (gözyaşlarımı tutmaya çalışarak) kollarına niye baktın?
- koluma vurdu, sanki gerçekmiş gibi acıdı
- (yutkunup zorla nefes alıyorum) ba bakiyim
- yok bişey kızım rüyaydı geçti
- anne gel bakıcam!
- çok korktun mu? bir daha korkma olur mu ben hep yanındayım..

suyunu ilacını verip üzerini örttüm. aynanın karşısına geçip uzunca bir süre yüzüme, kan çanağına dönmüş gözlerime baktım. sonra gidip yüzümü yıkadım, sabaha kadar gözüme uyku gitmedi. yutkunamadım, nefes alamadım, daha fazla dayanamadım ve dışarı atttım kendimi. koştukça annemin ağlama sesleri yankılandı kulağımda, daha çok nefret ettim o şerefsize. kaçıp gitmek hatta ölmek istedim..

6-7 yaşımdan beri yaşıyorum bunları, annem anlatır, baban siz doğmadan önce de böyleydi. ben engel oluyorum anlatmasına, çünkü çektiği acıları her dinlediğimde milyon kere ölüyorum ben...