Aslında mevcut sevgiliye hiç aşık olmadığının beyninde kesinleştiği andır.
Ne kadar da sıkılıyormuşum ben bu adamla, ne kadar da farklı zevklerimiz mantalitelerimiz var, ne kadar da cahil, ne kadar da sorumsuz, ne kadar da sıfatsız, ne kadar da ateist, ne kadar sapık... Diye uzar gider beyninizde utana sıkıla yankılandırdığınız düşünceler.
Ama iyi insan diye bırakamazsın. Üzmek istemediğin için kendin üzülürsün.
Acımasızca aslında. En fazla da kendine.
Ben hiç seninle ömrümü geçirmek istiyorum demedim ki.
Söz mü diye sordu, ayıp olmasın diye söz dedim...
Ne diyecektim? Keşke taş atıp koşarak uzaklaşsaydım.
