enseden kuyruk sokumuna doğru sebepsiz bir şekilde soğuk bir ter pınarı süzülürken aynı anda size bukartını uzatan en az beş kişiyi görünce sevindirik olursunuz. yardımseverdir bursa insanı. eğer yardımsever kişi anne-baba yaşındaysa muhtemelen o da öğrenci okuttuğu için bukart karşılığı uzattığınız parayı hayatta kabul ettiremezsiniz. diğerleri hatır işi de olsa ''ammaaaan ne gereği vardı şimdi'' derler. otobüste kimse yoksa veya az kişi varsa (genelde geç saatlerde bir allah kulu olmaz) küçüksanayide iner büfeden ''abieee iki milyonluk öğrenci'' diye bukartı uzatıp yolculuğunuza öyle devam edersiniz.
nedendir bilinmez bukartının boş olduğunu unutan insan, bukartı dolu insanın gözünde bir korku unsuru olarak ebediyyen yaşar. pek çok insan o kudümsüz diiiiiiit sesinden korkmaktadır. kendisinin fakir olarak zannedilebileceği hissi, başkasından bir şey istemenin utancı, aradurakta inip bukart doldurma eziyeti insanları bukartlarını sürekli dolu tutmaya sevkeder.
