Görüşmeye mecbur bırakıldığım insanların beni hiçbir şekilde ilgilendirmeyen boş laflarını, sanki dinliyormuşum gibi anlattıkları güzel anıları, olmayacağını bildikleri halde papağan gibi tekrarladıkları 'iyi dilekleri' duymaktan sıkıldım. Yüzlerine 'siktirin gidin, beni benimle bırakın' diye de bağıramadım. Boş boş baktım suratlarına. Bazen hafifçe gülümsedim, bazen kahkaha attım. Zerre kadar içimden gelmedi yapmak ama konuştum, gezdim, dinledim.
