Şu sıralar kemiklerime kadar hissettiğim hâl. Hem zihinsel hem fiziksel.
Dışarıda insanlar 'n'oldu bir problemin var sanki?' Diye sormasın isteğiyle pür neşe, gülücük saçıyorum etrafa. Saçma saçma konuşan insanların kulağıma gürültü gibi gelen seslerini dinleyip eve gidince baş ağrılarıyla boğuşuyorum. Gözlerim yanıyor, kulaklarım uğulduyor.
Hayatımı meşgul kılma çabasıyla koşturduğum kurslarsa bedenimde sağlam yer bırakmıyor. Şehir curcunası seven ben, yolda sokakta insan görmeye dayanamaz oldum.
Çözüm irlanda'ya yerleşmek sanırım. Yeşille, doğayla kardeş kardeş yaşamak.
