insanın yaptığı hatayı farkettiği anda hissettiği duygu bütünüdür, o ana dek bunun bir hata olduğu farkedilmez. ne acıdır ki o an, değiştirelemez gerçeğe üzülmekten, kendini yıpratmaktan başka insanın elinden bir şey gelmez. işte bu zamanı, geçmişini kontrol edememe, ellerinin kollarının bağlı olduğunu hissetmedir zaten insanı asıl çıldırtan, enerjisini tüketen. insan; hayatından, geçmişinden, kafasından, herşeyinden silip çıkartmak istediği davranışları veya olaylar için pişman olur. belki kafasını taşlara vurur, belki içini kanata kanata alışmaya çalışır. kimi zaman 5 dk. öncesi kimi zamansa yıllar öncesine dönebilmek için yalvarır tanrıya, dönüp de yanlışlarını düzeltmek için...
aslında bir tür sorumluluktan hatta bazen kendinden kaçmadır pişmanlık. insan geçmişte yaptığı davranışların sorumluluğunu alır da "evet bunu ben yaptım, yapmayabilirdim daha iyi olurdu; ama yaptım" diyip arkasında durursa asla pişmanlık hissetmez. geçmişte olmuş bitmiş bir olay için insanın elinden bir şey gelmediğine göre üzülüp kendini yıpratmayı bırakması gerektiğini görmesi gerekir, geçmişe belki dönemez; ama önünde bir de gelecek zaman vardır. eğer bu zamanı geçmişe üzülerek harcarsa işte asıl hatayı yapar, geleceğini de şimdiki zamanını da yemiş bitirmiş olur. insan asıl bunu yapabildiği zaman güçlüdür, ruhu ve kalbi aynı yönde gitmektedir işte; çünkü başarabileceği en zor şey budur hayatta...
